Nederlanders zijn (nog) geen fervente vierders van Halloween. Sterker, zo'n driekwart weet niet wat het betekent. Maar een goeie griezelfilm kunnen veel mensen wel waarderen. Ook onze recensent Jeroen Bootsman kan genieten tijdens het griezelen, maar dan moet het wel een goéie film zijn.

Jeroen Bootsman - Netflix heeft er de laatste tijd een handje van om de ene na de andere horrorfilm de wereld in te slingeren. Ik vind het meestal teleurstellende en zouteloze producties. Vaak zijn het afgeleiden van wat veel eerder veel beter is gedaan.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

There's someone inside your house

Het lijkt wel of Netflix zich bij het ontwikkelen en aankopen vooral laat leiden door wat jongere gebruikers graag willen zien. Zo kan het gebeuren dat in het op papier veelbelovende There's someone inside your house de horror wordt gelardeerd met humor, misschien zelfs nog eerder andersom. Matig spannende en vooral bloederige scènes (hoe bloederiger, hoe saaier, kent u dat spreekwoord?) worden te vaak en te lang afgewisseld met beelden die ons een inkijkje in de tienerwereld geven. Denk aan melige humor als giechelend geslachtsdelen tekenen op kleffe pizzadozen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

It

Voor liefhebbers van de betere horrorfilms is het afzien geblazen. De aanvoer van de laatste jaren biedt maar weinig serieuze spanning. Bloed te over, maar toch bloedeloos van aard. Niet zelden worden oude ideeën van een slecht passend nieuw jasje voorzien. Maar zo af en toe komt er toch een pareltje boven drijven. Zo was de nieuwe versie van It er eentje die meer dan prima naast de ook al zo uitstekende miniserie van begin jaren negentig kan bestaan.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Ken je deze nog?

De oudere garde onder ons kan eigenlijk niet veel anders dan hun toevlucht nemen tot bewezen successen als Halloween, The Shining en Evil Dead. Bij lange na niet zo geweldig als deze monumentale films, maar ik vind het toch hoog tijd voor een rehabilitatie van Friday the 13th. Destijds werd de film omschreven als een bordkartonnen thriller, maar dankzij een overwegend jong publiek was de slasherfilm een onverwacht kassucces.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Friday the 13th

Ter illustratie: Friday the 13th had een budget van 550.000 dollar en bracht bijna veertig miljoen dollar op, ondanks de negatieve kritieken. Dankzij dit succes ontstond er een mediafranchise die goed was voor alleen al elf vervolgfilms. Het draait om een spannend verhaal: jongeren gaan op zomerkamp diep in de bossen en worden een voor een op gruwelijke wijze vermoord. Toen ik de film begin jaren tachtig voor het eerst zag, ik zal een jaar of twaalf zijn geweest en gehuurd bij de videotheek (het woord alleen al vervult mij met warme gevoelens van nostalgische aard!), was ik behoorlijk teleurgesteld. Te meer omdat de voor mijn gevoel spannendste scènes zich in het begin van de film én bij daglicht afspeelden (zoals de optredens van de griezelige dorpsgek en de truckchauffeur die we niet te zien krijgen). Daardoor dacht ik dat bij het vallen van de duisternis de spanning alleen maar zou toenemen.

Dat was niet zo. Ik vond het een stijlloze en bloederige horrorfilm, met de ene na de andere sadistisch in beeld gebrachte moord, zonder dat er sprake was van opbouw van sfeer. Met één heel grote uitzondering, namelijk een knallende finale, die al het voorgaande ruimschoots leek te compenseren. Hoe dan ook, voor mij leek Friday the 13th een filmervaring te worden die ik best kon vergeten.

Het werd een feestelijk (nou ja) weerzien

Tot het moment dat hij op VHS te koop bleek en ik gehoor gaf aan mijn verzameldrang. Vol scepsis stopte ik de band in de videorecorder en wat bleek? Het werd zowaar een feestelijk weerzien. Mijn aanvankelijke aversie bleek verdampt en - mogelijk geholpen door het jarenlang consumeren van heel wat onmiskenbare draken van (horror)films - kon ik genieten van deze horrorthriller. Met een nieuwe blik bekeken scoort hij op een aantal punten nog steeds middelmatig, maar ik zag toen pas dat de makers het beperkte budget effectief hebben ingezet.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Sinister op een afgelegen locatie

Goed, het blijft een aaneenschakeling van bizarre moorden op jonge mensen, maar ondanks het ontbreken van opbouw ademt de film een sinistere sfeer die dankzij de soundtrack en de afgelegen locatie een enorme impuls krijgt. In kwalitatief opzicht zal het geen genreklassieker worden, maar er valt voor horrorliefhebbers genoeg te genieten in anderhalf uur tijd. De vele vervolgdelen wisselen sterk van kwaliteit, maar ook twee en drie staan garant voor een paar genoeglijke horroruren. Overigens werd het verhaal van de eerste vier originele films samengevat en opnieuw verteld in een lang niet onaardige reboot uit 2009, die te zien is op Netflix.

Bovenste foto @ collage stock